Odkryto, że w walce z rakiem mogą pomóc nam nanoroboty, które likwidują właśnie komórki rakowe. Te małe nanoroboty mogą wniknąć w głąb tkanek chorego i nie są one atakowane przez jego układ odpornościowy. A pierwsze badania na chorych pokazują, że metoda jest skuteczna.
Metoda ta została opracowana przez zespół badaczy (Felfoul i in). z Politechniki w Montrealu, Uniwersytetu McGill i Uniwersytetu Montrealskiego, a wyniki badań (DOI: 10.1038/NNANO.2016.137) zostały opublikowane w magazynie „Nature Nanotechnology”. Badania były prowadzone na myszach chorych na raka jelita grubego. Działanie tego leku polega na tym, że bakterie wnikają do guza, a następnie ich celem jest wykrycie obszarów, które są ubogie w tlen, a następnie dostarczają tam lek. To właśnie takie obszary ubogie w tlen są najbardziej odporne na radioterapię i inne metody leczenia. Jednak to wszystko nie jest takie łatwe, a dostać się do guza jest bardzo trudno i dlatego zastosowano właśnie nanotechnologię.
Chemioterapia, która jest tak szkodliwa, będzie mogła wykorzystywać naturalne nanoroboty do dostarczania leku prosto do celu, przez co terapia będzie bardziej skuteczna i będą mniejsze skutki uboczne.
To właśnie te bakterie Magnetococcus marinus strain MC-1 o średnicy 1 – 2 mikronów, które są obudowane lekiem i wrażliwe na pole magnetyczne oraz brak tlenu, można wstrzyknąć w odpowiednie miejsce w organizmie człowieka. Aby dostarczyć je w odpowiednie miejsce, można je nakierować sztucznie wytworzonym polem magnetycznym, ale też wykorzystać ich naturalną skłonność do poszukiwania miejsca, które ma małą zawartość tlenu. Bakterie mają zdolność do samodzielnego przemieszczania się w środowisku, które jest płynne.
Naukowcy zwrócili uwagę, że bakteria ta dostarcza do organizmu lek i potem ginie. Prawdopodobnie nie jest w stanie żyć w organizmie ze względu na wysoką temperaturę. Te bakterie mogłyby nie tylko nośnikiem leków używanych w chemioterapii, ale również nośnikiem związków, które zwiększają podatność guzów nowotworowych na radioterapię.
Źródła:
Nat Nanotechnol. 2016 Nov;11(11):941-947. doi: 10.1038/nnano.2016.137. PMID: 27525475
Artykuł na stornie Uniwersytetu McGill