Pojawiają się nowe dane dotyczące leczenia raka. Na corocznej konferencji amerykańskiego stowarzyszenia onkologicznego w Chicago przedstawiono wyniki testów, które wzbudziły sensację. Chemioterapia niszczy komórki poprzez wprowadzanie do organizmu substancji z zewnątrz, natomiast metoda zwana immunoterapią pobudza własne komórki odpornościowe organizmu chorego. Nawet bez chemioterapii leki te mogą doprowadzić do całkowitego wyleczenia.
Leki na raka:
1) witamina B17, czyli amigdalina – przez niektórych jest traktowana jako niekonwencjonalny lek na raka, ale wciąż trwa spór o to, czy jest bezpieczna. Niektórzy uważają, że może ona zniszczyć każdy rodzaj guza nowotworowego, a inni, że może spowodować zatrucie się cyjanowodorem.
Najwięcej tej witaminy występuje w pestkach migdałowca oraz pigwy, brzoskwiń, wiśni, moreli i śliwek.
Witamina ta rozkłada się w organizmie człowieka m.in. na cyjanowodór, który może doprowadzić do pojawienia się objawów zatrucia i z tego powodu wielu lekarzy odradza stosowanie takiej terapii. Natomiast osoby, które są zwolennikami witaminy B17 uważają, że cyjanowodór uwalnia się tylko w komórkach nowotworowych, a te zdrowe nie zostają w ogóle naruszone i w związku z tym nie dochodzi do zatrucia. Według nich zdrowe komórki mają enzym, który nazywany jest rodanazą i nie pozwala on na uwolnienie się cyjanowodoru. Dzięki tej witaminie zmniejsza się objętość guza, a także ryzyko pojawienia się przerzutów oraz ustępują dolegliwości bólowe, które towarzyszą chorobie.
Nie ma danych, które potwierdziłyby, że doszło do zmniejszenia się guza w wyniku stosowania terapii witaminą B17.
2) lek Naltrekson/Adepened – zastosowanie tego leku w małych dawkach leczy różne choroby, a nawet nowotwory.
Takie pierwsze naukowe badania tego leku miały miejsce dopiero w 2007 roku w przypadku choroby Cohna i potwierdziły jego dobre działanie. Późniejsze działania również potwierdziły jego korzystne działanie. Jednak w pewnej grupie lek stracił swoje właściwości, co mogło być związane z podeszłym wiekiem pacjentów. Jego działanie potwierdziło się szczególnie połączeniu z kwasem alfaliponowym.
W Polsce lek ten stosowany jest jako Adepened i jest dostępny na receptę. Lista chorób, które ten lek leczy jest bardzo długa, a jest to, np. choroba Alzheimera, choroba Parkinsona, depresja, niektóre postacie raka, niepłodność, stwardnienie rozsiane oraz sarkoidoza.
Lek ten stosowany w pełnej dawce, czyli 50 – 300 mg może powodować pewne skutki uboczne, jednak w małych dawkach 4,5 mg nie powoduje skutków ubocznych.
Dr Bihari uważa, że ten lek działa leczniczo w małych dawkach od 1,75 mg do 4,75 mg.
3) lek DCA, czyli kwas dichlorooctowy – lek ten zaproponował naukowiec z kanadyjskiego University of Alberta dr Evangelos Michelakis.
Lek ten można zastosować w leczeniu niektórych guzów mózgu, a także raka piersi i płuc. Już od wielu lat stosuje się go w leczeniu chorób dziedzicznych u ludzi.
Kiedy naukowiec dodał go do wody i podał myszom i szczurom, które miały wszczepione komórki ludzkiego raka, rezultaty były bardzo dobre. Po trzech tygodniach guz zmniejszył się o 70%.
Lek ten sprawia, że rak unicestwia się sam. Mógłby być cudownym lekiem na raka, ale firmy farmaceutyczne nie są nim zainteresowane. Jest to stary lek, który nie został opatentowany, a jeżeli ktoś zainwestowałby w badania, to nie mógłby na nim zarobić, ponieważ każdy mógłby go produkować.
4) terapia metodą dra Ashakara (Neutral Infection Absorption – NIA) – polega ona na oczyszczaniu organizmu z nagromadzonych w nim chemicznych kancerogenów, które zalegają w jego systemie limfatycznym, ale również polega na stymulacji naturalnych zdolności organizmu do samouzdrawiania. Dzięki tej metodzie wiele osób zostało uzdrowionych, ale nie ma badań klinicznych, które naukowo potwierdzałyby jej skuteczność.
5) metoda Stanisława Burzyńskiego – według niego skuteczna terapia raka tkwi w antyneoplastonach. Te związki są to peptydy, których naukowiec używa w swoim leczeniu. Zawarte są, np. w ludzkiej ślinie i moczu. Są związkami przeciwnowotworowymi.
O tej metodzie zrobiło się głośno w 1984 roku, ale ze względów na brak dowodów skuteczności tej metody, FDA nie dopuściła tego leku do użytku.
W fazie II eksperymentu klinicznego wzięło udział sześciu pacjentów z guzami mózgu. Podawano im ten środek przez dwa lata i w tym czasie doszło u nich do postępu choroby. Pięciu pacjentów miało skutki uboczne ze strony układu nerwowego. Później wszyscy chorzy zmarli. Mimo takich wyników naukowiec nadal twierdzi, że wielu chorych w jego klinice dochodzi do zdrowia.
6) ItraPol i LutaPol – są to nowe leki przeciwnowotworowe, które zostały stworzone przez naukowców z Natrodowego Centrum Badań Jądrowych (NCBJ). Mają one służyć do radioizotopowego leczenia nowotworowych guzów neuroendokrynnych. Mają one być stosowane w medycynie nuklearnej.
Badania nad nimi rozpoczęły się w 2007 roku. Leki te są bezpieczne dla pacjentów, ale groźne dla określonych komórek nowotworowych. Zostały one stworzone przy wykorzystaniu promieniowania jonizującego.
7) homeopatia – w Indiach stosuje się homeopatię w leczeniu różnych chorób, a nawet raka. Wykazano, że guzy ustąpiły albo poprawił się stan pacjentów na lepsze.
Dr Mosce Frenkiel, który pracował w instytucie raka MD Anderson Cencer Center (MDACC) w Huston zauważył, że po stosowaniu środków homeopatycznych guzy zmniejszyły się. leki homeopatyczne atakowały tylko komórki rakowe, w przeciwieństwie do chemioterapii, która atakuje wszystkie komórki.
Dyrektorzy Fundacji Badań Homeopatycznych Prasanta Banerji przedstawili w 1995 roku przedstawili studium 16 przypadków guzów mózgu, które ustąpiły po zastosowaniu leków homeopatycznych.
8) trastuzumabu i pertuzumabu – są to leki na raka piersi, który jest już zaawansowany i daje przerzuty, a podaje się je w połączeniu z chemioterapią. Leki te osłabiają zdolność złośliwych komórek do namnażania się.
W pewnym badaniu wzięło udział 808 pacjentek z rakiem piersi, który już dawał przerzuty do odległych części ciała. otrzymały one chemioterapię i trastuzumab. Niektóre z nich zażywały także pertuzumab, a część placebo. W grupie leczonej właściwym lekiem średnia przeżycia wyniosła56,5 miesiąca, czyli była o 16 miesięcy większa niż w grupie, która dostawała placebo.