home Choroby skóry Łuszczyca

Łuszczyca

psoriasis photo
Photo by mysiana

Łuszczyca to przewlekła choroba skóry, która ma charakter nawrotowy. Choroba ta może pojawić się w pewnym miejscu na ciele albo zająć całą skórę i stawy, co może prowadzić do kalectwa. W przypadku łuszczycy dochodzi do rozrostu naskórka, w związku z czym powstają złuszczające się wykwity grudkowe, które po pewnym czasie ustępują i nie powstają blizny.

Najczęściej jest diagnozowana łuszczyca zwykła oraz łuszczyca paznokci, która bardzo często jest mylona z grzybicą.

To jedna z najczęściej pojawiających się chorób dermatologicznych i dotyka od 2% do 4% populacji. Jest to choroba niezakaźna i niezłośliwa.

Łuszczyca to choroba zapalna skóry, gdzie dochodzi do nadmiernej produkcji naskórka. U zdrowego człowieka regeneracja naskórka następuje w ciągu 28 dnia, a u człowieka z łuszczycą nawet w ciągu 3 – 4 dni.

Łuszczyca to choroba, której nie można wyleczyć. Skóra stanowi naszą barierę ochronną, a w przypadku zmian łuszczycowych ta bariera zostaje zakłócona, co może prowadzić do infekcji.

Spis treści

Objawy łuszczycy

Obawy łuszczycy mogą być różne w zależności od jej rodzaju. Mogą mieć postać pojedynczych blaszek łuszczycowych z łuską, ale też mogą obejmować spore obszary ciała w postaci plackowatej. Taką charakterystyczną cechą tej choroby jest wyodrębnienie zmiany chorobowej od zdrowej skóry. Wykwity mogą mieć kształt nieregularny i przyjmować postać kropek, krost, grudek, które mogą być wypełnione ropą albo plam. Objawom tym może towarzyszyć swędzenie. Rzadziej pojawia się ból, pieczenie, samoczynne rozrywanie wykwitów lub ich pękanie.

Objawem łuszczycy są wykwity skórne. Na początku zmiany pojawiają się na powierzchniach wyprostowanych, np. łokcie, kolana, pośladki, a potem na skórze głowy, twarzy, stopach oraz dłoniach. Zmiany te mają tendencję do zlewania się. Taką dominującą zmianą jest grudka koloru czerwonobrunatnego. Odgraniczona jest od zdrowej skóry i posiada złuszczającą się powierzchnię w postaci srebrzystych łusek. Jeżeli zdrapie się taką łuskę, to powoduje to powstanie:
1) objawu świecy stearynowej – po zdrapaniu łuski powierzchnia robi się błyszcząca, jest jakby powleczona stearyną;
2) objawu Auspitza – na powierzchni pojawia się kropelka krwi, ponieważ doszło do uszkodzenia naczyń brodawek skórnych.

Na początku zmiany mają postać drobnych grudek. Później, kiedy zmiany rozwiną się, są dużo większe i mogą mieć rozmiar kilku centymetrów i pokryte są mocno przylegającymi łuskami, co nazywa się blaszką łuszczycową, która może tworzyć obrączki w związku z ustępowaniem objawów w części środkowej.

Objawem łuszczycy są wykwity na skórze, które przybierają kolor czerwoności. Wykwity te są wyraźnie oddzielone od zdrowej skory i mogą mieć różny wygląd oraz formę, wszystko zależy od rodzaju łuszczycy, np. mogą to być pojedyncze, czerwone zmiany. Oprócz wykwitów pojawiają się również łuski, które zbierają się na tych zmianach. Łuski to nadprodukcja naskórka, który jest wypychany do górnej powierzchni skóry za szybko. W związku z tym obumiera i przekształca się w łuskę, która potem odpada. Łuski te mogą mieć różną grubość. Bardzo często towarzyszy im świąd. Nie u wszystkich osób może dochodzić do swędzenia wykwitów. Bardzo często występuje on przy nieleczonych zmianach.

Mogą pojawić się również inne objawy, ale one rzadziej występują. Kiedy zmiany chorobowe są pękające, może dojść do ich pieczenia lub bólu. Przy łuszczycy krostkowej dochodzi do wysięku zmian łuszczycowych. W bardzo rzadkich przypadkach może pojawić się podwyższona temperatura ciała oraz zły stan ogólny chorego.

W aktywnej postaci łuszczycy może również pojawiać się objaw Koebnera, który polega na tworzeniu się zmian łuszczycowych, które tworzą się wzdłuż linii zadrapania naskórka, po upływie 6 – 12 dni.

Zmiany łuszczycowe mogą pojawiać się w różnych miejscach. Jeżeli jest to postać prosta, to zmiany najczęściej pojawiają się w okolicy łokci, kolan oraz owłosionej skóry głowy i mogą się tam utrzymywać nawet przez wiele lat. Może się również pojawić w okolicach narządów płciowych oraz odbytu.

Takim zmianom skórnym w tej chorobie mogą również towarzyszyć zmiany, które zlokalizowane są na paznokciach, czyli jest to łuszczyca paznokci.

U co piątej osoby może pojawić się łuszczyca, która będzie prowadziła do zapalenia stawów.

Przyczyny łuszczycy

psoriasis photo
Photo by mysiana

Za jedną z przyczyn tej choroby uważa się czynniki genetyczne, ale jeszcze nie odkryto, który gen byłby za nią odpowiedzialny. Poza tym ważne są również czynniki immunologiczne, czyli byłoby to nieprawidłowe funkcjonowanie limfocytów T. Do przyczyn, które są odpowiedzialne za zmiany skórne zalicza się:
1) infekcje bakteryjne oraz wirusowe, np. angina ropna, zakażenie paciorkowcem, zakażenie drożdżakami, zapalenie migdałków podniebiennych, różyczka, odra, półpasiec. Różnorodne infekcje w organizmie mogą spowodować pojawienie się łuszczycy. Bardzo często do pojawienia się łuszczycy może doprowadzić zakażenie wirusem HIV.
2) długotrwałe uszkodzenia skóry albo uszkodzenia mechaniczne, np. zadrapania, blizny, rany chirurgiczne, długotrwały ucisk, oparzenia słoneczne, tatuaże, ślady po szczepieniach. Zmiany łuszczycowe zazwyczaj pojawiają się w miejscu urazu.
3) alkohol i palenie papierosów.
4) niektóre leki, np. leki antymalaryczne. Leki mogą zaostrzyć przebieg łuszczycy. Jeżeli stosuje się leki na łuszczycę, np. kortykosteroidy, czyli leki sterydowe, to na początku mogą działać dobrze, ale po ich odstawieniu albo przerwaniu kuracji może dojść do nawrotu choroby. Na łuszczycę mogą mieć również wpływ leki, które zawierają lit, beta-blokrey, których używa się przy nadciśnieniu, blokery kanału wapniowego, leki przeciwzapalne.
5) zmiany w gospodarce hormonalnej. Łuszczyca może pojawić się w przypadku pokwitania, ciąży oraz menopauzy.
6) grzybice oraz drożdżyce.
7) inne choroby, np. łuszczyca może pojawić się u osób, które chorują na cukrzycę typu II, dnę moczową.
8) stres może być również odpowiedzialny za wysyp łuszczycy.
9) żywność, którą spożywa się może mieć wpływ na przebieg łuszczycy. U jednych niektóre pokarmy będą nasilały łuszczycę, a u innych nie.

Do nasilenia objawów łuszczycy może dojść w wyniku:
1) silnego wstrząsu psychicznego,
2) stresu,
3) nadwagi,
4) deficytu snu,
5) palenia papierosów,
6) noszenia ciasnych ubrań wykonanych ze sztucznych materiałów;
7) braku albo nadmiernej higieny,
8) stosowania nieodpowiednich kosmetyków.

Rodzaje łuszczycy

Rodzaje łuszczycy różnią się wyglądem, miejscem występowania, intensywnością oraz rodzajem łuski.
Ze względu na wiek pojawienia się łuszczycy wyróżnia się jej dwa rodzaje:
1) Łuszczyca I typu pojawia się przed 40. rokiem życia. Bardzo często do jej pierwszego wystąpienia dochodzi pomiędzy 18. a 22. rokiem życia. W tym przypadku często występuje ona również w rodzinie. Najczęściej spowodowana jest infekcjami paciorkowcowymi, a jej przebieg jest dosyć ciężki i występują nawroty choroby.
2) Łuszczyca II typu pojawia się w późnym wieku. Zazwyczaj nie występuje ona w rodzinie. Przebieg tej choroby jest stabilny, a zmiany nie są bardzo nasilone.

Można wyróżnić kilka typów łuszczycy:

Rodzaj łuszczycyOpis
PospolitaWypukłe obszary skóry pokryte są srebrnobiałą łuską. Dochodzi do rozrostu grudki łuszczycowej, a jej kolor jest w różnych intensywnościach czerwieni. To najczęściej występująca forma łuszczycy. Miejsce chorobowo zmienione jest odgraniczone od skóry zdrowej. Jeżeli zdrapie się taką łuskę, to pojawiają się kropelki krwi. Zmiany łuszczycowe zazwyczaj mają kształt podobny do owalu. Może pojawić się na każdej części ciała, ale najczęściej jest to owłosiona skóra głowy, kolana, łokcie, okolica krzyżowa.
PlackowataPowstają duże i zlewające się wykwity. Bardzo często są pokryte srebrzystobiałą łuską. Zmiany są zazwyczaj duże i mogą mieć średnicę od kilku do kilkunastu centymetrów. Mają przeważnie czerwony kolor i są wyraźnie odgraniczone. Zmiany te mogą być cienkie oraz grube. Najczęściej występuje ona w okolicy łokci, kolan, głowy i okolicy lędźwiowej. Jeżeli jest bardzo nasilona, to może rozprzestrzeniać się na inne części ciała.
Kropelkowata lub grudkowataNa dużych obszarach skóry, np., tułowiu powstają małe, liczne i owalne punkciki zmian chorobowych. Grudki te kształtem przypominają krople. Występowanie łusek jest różnie nasilone. Bardzo często wykwitom towarzyszy świąd. Ta forma łuszczycy bardzo często występuje w młodym wieku. Najczęściej spowodowana jest infekcjami paciorkowcowymi gardła.
Uogólniona, czyli erytrodermia łuszczycowa Dochodzi do rozległego zapalenia i łuszczenia się skóry na dużych powierzchniach ciała. Poza tym może pojawić się świąd, gorączka, ból, obrzęk oraz zaburzenia wodno – elektrolitowe. Taki rodzaj łuszczycy jest groźny dla życia, ponieważ powoduje on gorączkę, a rozległe zmiany, które powstają niszczą naturalną ochronę skóry i może dochodzić do infekcji.
KrostkowaPojawiają się krosty, które są wypełnione jałową treścią ropną, powstają zmiany rumieniowe, wykwity mają charakter zapalny. Krostki te mogą się zlewać. Najczęściej pojawiają się na dłoniach oraz stopach, bardzo rzadko w postaci rozlanych łat. Wyróżnia się dwie odmiany łuszczycy krostkowej. Występuje łuszczyca krostkowa ograniczona, w której zmiany zlokalizowane są na dłoniach, stopach, palcach dłoni i stóp. Krostki są wypełnione ropą i są podatne na uszkodzenia, a także łuszczyca krostkowa rozsiana, w której krostki zlewają się w całe obszary.
BrodawkującaDochodzi do nierównomiernego przyrostu i rogowacenia naskórka.
OdwróconaPowstają sączące się zmiany na powierzchniach zgięciowych, np. łokieć, pod kolanami, a także w fałdach skórnych, np. pod pachami, pod biustem. Najczęściej pojawia się u osób starszych albo otyłych. Zmiany zazwyczaj są czerwone i bardzo rzadko występuje łuska. Często dochodzi tu do powstawania stanów zapalnych z wysiękami.
WysiękowaPowstaje najczęściej w okolicy fałdów, czyli, np. narządów płciowych. Może towarzyszyć chorobie reumatologicznej, wtedy nazywana jest łuszczycą stawową.
StawowaTo choroba reumatologiczna, która zajmuje stawy i może prowadzić do trwałego inwalidztwa. To jedna z groźniejszych form łuszczycy. Zazwyczaj zmiany dotyczą stawów międzypoliczkowych rąk i stóp albo kręgosłupa.
Zadawniona/zastarzałaZmiany są pogrubiałe, pokryte grubą warstwą srebrzystobiałej łuski, która ma powierzchnię hiperkerotatyczną. Bardzo często zmiany te utrzymują się miesiącami albo latami.
BrudźcowaTo zadawniona postać łuszczycy wysiękowej. Strupy stają się przerosłe, nawarstwione i wilgotne.
Owłosionej skóry głowyW przypadku tej łuszczycy zmiany mogą występować nie tylko na głowie, ale też mogą wychodzić na czoło, kark i poza uszy. Może mieć formę pojedynczej plamki albo rozległych zmian, którym może towarzyszyć świąd i łuszczenie się. W rzadkich przypadkach dochodzi do łysienia w tych miejscach, w których łuszczyca utrzymuje się przez długi czas.
PaznokciŁuszczyca może dotyczyć paznokci rąk i nóg. Bardzo często występuje ona z innymi rodzajami łuszczycy na ciele i jest mylona z grzybicą paznokci. Dochodzi do naparstkowego wgłębiania się płytki paznokcia, a pod paznokciami mogą pojawiać się grudki łuszczycowe, które wyglądem przypominają plamy olejowe. Pod paznokciem mogą gromadzić się zmiękczone masy rogowe, a wtedy jest on biały albo żółty. Jeżeli zmiany są nasilone, to może dojść do odpadnięcia paznokcia.

Diagnoza łuszczycy

Aby zdiagnozować łuszczycę trzeba stwierdzić istnienie na skórze wykwitów grudkowych, które są odgraniczone, szerzą się odśrodkowo, są pokryte srebrzystymi łuskami i ustępują po pewnym czasie, ale nie pojawiają się blizny. Zmiany te są symetrycznie rozmieszczone, najczęściej zajmują okolice kolan, łokci, owłosionej skóry głowy. Jest to choroba o charakterze przewlekłym oraz nawrotowym. Istotne jest również to, czy łuszczyca występowała w rodzinie.

Leczenie łuszczycy

Obecnie nie ma leków, które mogą zagwarantować, że nie dojdzie do nawrotów łuszczycy.

Leczenie łuszczycy przebiega zewnętrznie i wewnętrznie. Leczenie zewnętrzne jest potrzebne, ponieważ pomaga złuszczyć łuski, a potem zahamować nadmierną proliferację naskórka. W pierwszym etapie leczenia stosuje się kwas salicylowy o stężeniu 5 – 10%, a w drugim etapie stosuje się antralinę, kortykosteroidy, a także pochodne witaminy D.
W leczeniu łuszczycy stosuje się farmakoterapię, fototerapię, fotochemioterapię, oraz fotoforezę. Aby zahamować rozrost naskórka, można zastosować różnego rodzaju maści, np. salicylowa, solankową oraz mocznikową, które zawierają witaminy A, D3, kortykosteroidy, leki immunosupresyjne i cytoksyczne. Poza tym można podawać również leki biologiczne.

W przypadku fototerapii wykorzystywane jest promieniowanie UVA oraz UVB. Naświetlania przeprowadzane są 2 – 3 razy w tygodniu, a zmiany zazwyczaj ustępują p 20 zabiegach.

Jeżeli chory ma do czynienia z ciężką postacią łuszczycy to można zastosować fototerezę. Zabieg ten polega na wyizolowaniu limfocytów i napromieniowania ich promieniami UVA poza ustrojem. Poza tym jednocześnie podaje się psolareny.

Przy łuszczycy stosuje się emolienty oraz preparaty nawilżające. Preparaty te działają korzystnie w fazach pośrednich albo okresach remisji łuszczycy. Emolienty stosuje się, aby uelastycznić warstwę rogową oraz ograniczyć łuszczenie się jej powierzchni. Preparaty te tworzą powłokę okluzyjną, która zmniejsza stopień utraty wody przez skórę poprzez parowanie i dzięki temu można odpowiednio nawodnić wierzchnią warstwę skóry, czyli warstwę rogową. Stosuje się także preparaty nawilżające, które są emolientami wzbogaconymi o składniki naturalnego czynnika nawilżającego (NMF). Zwiększa on nawodnienie warstwy rogowej.

Leczenie zewnętrzne

W pierwszym rzucie łuszczycy stosuje się leczenie zewnętrzne. A to oznacza, że na początku zaczyna się od leczenia zewnętrznego miejscowego. Na miejsca, które są chorobowo zmienione stosuje się różne preparaty w postaci kremów, maści lub płynów.

Leczenie zewnętrzne przebiega w dwóch etapach. Najpierw trzeba się pozbyć łusek, które się nagromadziły. W tym przypadku najczęściej stosowane są maści salicylowe, które usuwają martwy naskórek. Należy uważać, aby nie dopuścić do podrażnienia znamion. Natomiast w drugim etapie przechodzi się do leczenia właściwego zmian chorobowych. Kiedy chory pozbędzie się łusek, może zastosować maści, kremy, płyny. Stosuje się je miejscowo na ogniska łuszczycowe i mają one za zadanie zahamować rozwój i podział komórek skóry.

Leczenie objawów łuszczycy może trwać nawet kilkanaście tygodni. Jeżeli leczenie zewnętrzne nie przynosi żadnych efektów, wtedy stosuje się, np. fototerapię, leczenie biologiczne albo leczenie ogólnoustrojowe.

Zewnętrznie w postaci maści, kremów lub płynów stosowane są kortykosteroidy. W sprzedaży dostępne są leki sterydowe o różnej sile działania. W leczeniu łuszczycy nie należy przesadzać z tymi lekami, ponieważ mają różnego rodzaju skutki uboczne, np. scieńczenie skóry oraz różne wysypy posterydowe i wypryski. Leczenie nie powinno trwać zbyt długo. W ciężkich przypadkach łuszczycy podaje się sterydy, które są wstrzykiwane doogniskowo.

Taką jedną z nowszych metod leczenia łuszczycy są leki oparte na pochodnych witaminy D3. Mają one za zadanie hamować podział komórek skóry oraz normalizować ich działanie. Aby zwiększyć skuteczność terapii, czasami dochodzi do tego również leczenie sterydami oraz fototerapia. Przy leczeniu łuszczycy stosuje się pochodne witaminy D3, takie jak: kalcytiol, takalcytol oraz kalcypotriol. Leki te wpływają na gospodarkę fosforanowo – wapniową organizmu, dlatego stosując duże dawki może dojść do zaburzenia przyswajania wapnia i fosforanu.

W leczeniu stosuje się również tazaroten, który jest jedynym retinoidem, czyli lekiem opartym na pochodnych witaminy A, który stosuje się zewnętrznie. Przy jego stosowaniu nie stwierdza się działań niepożądanych. Można go stosować w łagodnych i średnio nasilonych postaciach łuszczycy. Lek ten wpływa na normalizację procesów rogowacenia, a także ogranicza stan zapalny w obrębie blaszki łuszczycowej. Jednak lek ten nie jest przeznaczony do leczenia bez innych lekarstw. U niektórych osób, które stosowały tylko ten lek doszło do silnego i miejscowego podrażnienia skóry. Taka reakcja nie powstaje, jeżeli stosuje się dodatkowo leki sterydowe. Pozytywne wyniki otrzymuje się w połączeniu tazarotenu z lekami, które są oparte na pochodnych witaminy D3.

Przy łuszczycy można stosować także cygnolinę, czyli maść. Można ją stosować przy łuszczycy zwyczajnej, a nie wolno przy zmianach wysiękowych, podrażnieniowych oraz erytrodermicznych, ponieważ może wywołać nasilenie objawów.

Łuszczycę leczy się także przy pomocy preparatów dziegciowych. Mogą one mieć postać maści albo kremów, ale też dostępne są w postaci szamponu. Preparaty te sprawiają, że skóra staje się bardziej podatna na promienie słoneczne. Terapia ta czasami jest łączona z innymi metodami, np. fototerapią.

Fototerapia

Na łuszczycę bardzo dobry wpływ mają promienie UV, ponieważ hamują one przyspieszony rozwój komórek skóry. Wielu osobom promienie słoneczne pomagają, jednak są też takie osoby, którym promienie UV szkodzą. Przy łuszczycy stosuje się terapie, które wykorzystują promienie UVA oraz UVB. Te metody stosuje się, gdy leczenie zewnętrzne nie przynosi rezultatów. Fototerapię można również połączyć z innymi metodami leczenia.

Fotochemioterapia

Fotochemioterapia polega na leczeniu łuszczycy naświetleniami UVA przy jednoczesnym stosowaniu leków światłouczulających, które nazywane są psolarenami, stąd pochodzi nazwa PUVA. Przed rozpoczęciem leczenia trzebawykonać wiele badań, aby sprawdzić, czy chory nadaje się do takiej terapii.

Fotofereza

Fotofereza jest to zabieg, w którym wykorzystuje się uczulenie komórek na światło. Polega na odizolowaniu limfocytów i naświetlaniu ich promieniami UVA poza ustrojem. Stosuje się go przy najcięższych przypadkach łuszczycy.

Leczenie ogólnoustrojowe

Leczenie ogólnoustrojowe stosuje się, gdy inne metody nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. W leczeniu tym przyjmuje się leki w postaci tabletek albo zastrzyków. Przy tym leczeniu mogą pojawić się działania niepożądane. Przed rozpoczęciem takiego leczenia trzeba wykonać szereg badań, które będą kwalifikowały chorego do leczenia, a w trakcie leczenia trzeba wykonywać badania kontrolne.

W leczeniu łuszczycy można stosować retinoidy, czyli leki oparte na pochodnych witaminy A. Działanie tych leków polega na normalizowaniu procesów, które zachodzą w skórze. Jeżeli łuszczyca jest bardziej rozległa, to działanie tych leków jest lepsze.

Działanie niepożądane związane ze stosowaniem tych leków to: uszkodzenie płodu, uszkodzenie wątroby, zmiany kostne, podwyższenie cholesterolu, wypadanie włosów, wysuszenie warg, wysuszenie śluzówek.

Leczenie biologiczne

W leczeniu łuszczycy wykorzystuje się również leki biologiczne. Leki te oddziałują na układ immunologiczny. Leki te działają tylko na samo miejsce powstawania łuszczycy. Można je stosować w umiarkowanych i ciężkich postaciach łuszczycy. Leki te są drogie i nie są refundowane przez państwo. Takim działaniem niepożądanym może być odczyn zapalny w miejscu iniekcji.

Naturalne sposoby na łuszczycę

Należy pamiętać, że naturalne sposoby mogą tylko wspomóc leczenie łuszczycy.

Przy łuszczycy można zastosować oliwę z oliwek. W jej składzie zawarte są kwasy tłuszczowe omega-3, które wykazują działanie przeciwzapalne. Można ją wcierać w partie skóry, które dotknięte są łuszczycą.

Do redukcji stanów zapalnych, które towarzyszą łuszczycy może przyczynić się obecność w diecie ryb, ponieważ zawierają one kwasy tłuszczowe omega-3. Źródłem tych kwasów są również ziarna lnu, które można dodawać do potraw, np. sałatek, płatków owsianych.

Łuszczenie skóry może zredukować olejek z drzewa herbacianego. Kilka jego kropli można dodać do oliwy z oliwek.

Skórze, która jest dotknięta łuszczycą mogą pomóc składniki, które zawarte są w soku z aloesu. Ma on silne właściwości przeciwzapalne i chłodzące. Przed pójściem spać można skropić sokiem z aloesu chorą skórę. Można go również wsmarować zaraz po wyjściu spod prysznica i osuszeniu skóry.

Pomocna może okazać się również soda oczyszczona. Należy przygotować roztwór: półtorej szklanki sody i trzy litry wody. Takim roztworem należy nasączyć gazę i przyłożyć ją do tkliwych obszarów ciała.

Można także przygotować dodatek do kąpieli, który pomoże nadmiernie przesuszonej skórze. Dwie łyżki oliwy z oliwek należy wymieszać w szklance mleka i dodać do kąpieli.

Takim jednym z najstarszych sposobów leczenia łuszczycy jest kąpiel w Morzu Martwym. Wody w tym Morzu każdego roku jest coraz mniej, w związku z tym jest ona bardziej nasycona solą i minerałami. Jeżeli nie można wyjechać na odpoczynek nad Morze Martwe, to można kupić sól i błoto z Morza Martwego.

W walce z łuszczycą pomocna jest ryboterapia. Metoda ta polega na leczeniu żywymi rybkami Garra Rufa. Wydzielają one do wody lecznicze składniki, ale też oczyszczają swoimi pyszczkami łuszczącą się skórę w chorych miejscach. Jednak na terapię trzeba by pojechać do Niemiec, Szwajcarii, Turcji albo Indii. Koszt takiej terapii to około 8.000 zł.

Pomóc może również ocet winny. Pomaga on w utrzymaniu prawidłowego pH skóry. Gazę należy nasączyć octem i przyłożyć w chore miejsca na 30 minut. Jeżeli łuszczyca występuje na głowie, należy wetrzeć w nią ocet, a po upływie pół godziny umyć ją szamponem, który będzie zawierał naturalny olejek.

Niektórym pomaga kąpiel w soli siarczanowo – magnezowej albo w płatkach owsianych. Sól i płatki wspomagają leczenie łuszczycy. Ciało należy myć delikatnym mydłem, które nie zawiera żądnych środków chemicznych.

Warto jeść produkty, które są bogate w witaminę E, ponieważ jest ona odpowiedzialna za regenerację skóry. Występuje ona w oleju migdałowym, ziarnach słonecznikach, orzechach włoskich, kiełkach pszenicy oraz jajkach.
W skórę można wcierać olejek arganowy. Łagodzi on świąd, zmniejsza stan zapalny i poprawia kondycję skóry.

Na łuszczycę pomaga robienie okładów z liści kapusty. Kapustę należy oczyścić pod ciepłą wodą i osuszyć ręcznikiem. Liście trzeba rozwałkować tak, aby je spłaszczyć i zmiękczyć. Następnie liście należy podgrzać i położyć na chorej skórze, powinny na siebie nachodzić. Całość trzeba przykryć materiałem albo obwiązać bandażem.

Niektórzy stosują również papkę z zielonej herbaty. Wrzątkiem należy zalać kilka łyżeczek zielonej herbaty liściastej. Po odczekaniu trzeba ją przecedzić, a papkę położyć na zmienione chorobowo miejsca. Po upływie kilku godzin trzeba ją zmyć z ciała.

Pomóc może również maseczka z drożdży. Pół paczki drożdży trzeba wymieszać z sokiem z cytryny i dodać do tego odrobinę oliwy z oliwek, aby uzyskać tłustą konsystencję. Papkę trzeba dobrze rozrobić, a potem nałożyć ją chorą skórę i przytrzymać folią albo ręcznikiem. Należy odczekać kilka godzin, a potem maseczkę zmyć wodą.

Łuszczyca u dzieci

Łuszczyca u dzieci może powodować różne kompleksy, a także prowadzić do izolacji dziecka od innych dzieci.

Choroba ta u dzieci bardzo często ma postać długich, a nawet kilkuletnich remisji, w których na skórze nie widać żadnych objawów choroby, i ma także postać krótkotrwałych nawrotów łuszczycowych.

Objawy tej choroby u dzieci są nieswoiste i nie różnią się od objawów u osób dorosłych. W łuszczycy pospolitej pojawiają się czerwone ogniska zapalne, które są pokryte złuszczonym naskórkiem, który ma szary albo srebrzysty kolor. Bardzo często towarzyszy im świąd, a rzadziej ból, pieczenie, pękanie albo rozrywanie znamion.

Rodzice dzieci chorych na łuszczycę powinni unikać leków, które zawierają sterydy. Leki te są skuteczne, ale bardzo często przy ich odstawieniu dochodzi do zwiększonego nasilenia objawów choroby, jej ostrych nawrotów oraz zaostrzonego przebiegu. Najlepiej stosować leki naturalne.

Należy chronić dziecko przed infekcjami i dbać o dobry stan układu odpornościowego.

U dziecka pierwsze objawy łuszczycy bardzo łatwo jest przeoczyć, ponieważ może to być niewielka różowa plamka, która ma średnicę kilku milimetrów i pokryta jest suchą łuską, nie swędzi i nie boli. Niekiedy łuszczyca może pojawić się na całym ciele, na placach, odbycie, uszach, łokciach, kolanach, paznokciach.

Leczeni łuszczycy u dzieci polega na łagodzeniu objawów oraz wydłużaniu okresów remisji. Zmiany bardzo rzadko znikają same. Stosuje się maści, które zawierają, np. kwas salicylowy. Czasami konieczne jest podanie antybiotyków, a w cięższych przypadkach leków immunosupresyjnych, które oddziałują na układ odpornościowy albo antymiotoycznych, które hamują podział komórek. Można także zastosować fototerapię promieniami UVA albo UVB.

Ilona

Pasjonatka tematów zdrowotnych :)

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *